مـیانِ بـاغِ چشـمانم

هـزاران رمــز و رازِ نی

به هـر جوی و به هـر بندش

بسی رنج و ستم درپی

مـرا ، در خلوتِ شبها

خوشا دستی که ناز آرد

میانِ سجده ی مستی

صـدایی در فراز آرد...

خـوشـا در گلشـن عشــقم ،‌

هجوم بـاد و طـوفـان نیست

درونِ باغی از وحشت ،

نفــیرمـرگِ انسان نیست

در اینجا هیچ گـــرگــی نیست

هـمه هـم قــدّ و همسانند ، بـزرگی نیست.

در اینجا چــشم هـا ،

واگــوی احساسند،

درونِ دیــده خـــاری نیست

و یــا در آسـتین هاشان ،

نفیر مـرگ و ، مــاری نیست

در اینجا،

هـر صــدایی سبز می آید.

مـرا از وحشت ِطـوفـان

مــلالـی نیست

میــانِ کــوچه ی بُـن بـست،

صـــدای قـیل و قـالی نیست

کسی در کین و نفــرت نیست

چــه خـوشبختم ! !

در اینجا ،

در هــــوای عــــشق بــایـد زیست.

                                           ح - ب 

                                          تـــــوهــم

                                       26/08/1390